تا به جان مست عشق آن یارم

سرده باده های انوارم

هر دمی گر نه جان نو دهدم

ای دل از جان خویش بیزارم

گرد آن مه چو چرخ می گردم

پس دگر چیست در زمین کارم

بر سر کارگاه خوبی بود

سوزنش کرده ست چون تارم

سوزنم چنگ شد از او در تار

تا به آواز زیر می زارم

تا من این کارگاه عالم را

کو حجاب حق است بردارم

تا بسوزم حجاب غفلت و خواب

ز آتش چشم های بیدارم

تا بیابم ز شمس تبریزی

صحت این ضمیر بیمارم